بدن شما براي توليد انرژي به سوخت نياز دارد، در حين جذب، كربوهيدراتي كه ما مصرف مي‌كنيم نهايتاً به يك قند ساده به نام گلوكز تبديل مي‌شود، سپس گلوكز وارد جريان خون مي‌شود كه جهت توليد انرژي و رشد بدن در دسترس باشد. براي مصرف گلوكز توسط سلولها در بدن هورموني توسط لوزالمعده ترشح مي‌شود كه انسولين ناميده مي‌شود.

علائم و نشانه‌هاي ديابت نوع يك با ميزان افزايش گلوكز خون كه هيپرگليسمي ناميده مي‌شود، مرتبط مي‌باشد. اغلب افرادي كه به ديابت نوع يك مبتلا مي‌شوند، نشانه‌هايي خواهند داشت كه با معاينات پزشكي مشخص خواهد شد.
شايعترين نشانه‌هاي ديابت نوع يك شامل:
● افزايش حجم ادرار
● تشنگي شديد
● كاهش وزن عليرغم افزايش اشتها
ساير نشانه‌ها شامل خستگي و افزايش استعداد ابتلا به عفونتها مي‌باشد.

دیابت نوع یک چگونه تشخیص داده می شود؟

جمعيت كثيري از افرادي كه به ديابت نوع يك مبتلا مي‌شوند پس از گذشت يك ماه از پيشرفت نشانه‌ها تشخيص داده مي‌شود. در موارد نادر، وقتي كه نشانه‌ها مبهم‌تر هستند، ممكن است تشخيص بيماري طولاني‌تر شود. تست‌هاي در دسترس براي تشخيص ديابت نوع يك شامل موارد ذيل هستند:

قند خون تصادفي:
◄ در يك تست تصادفي قند خون، نمونه خون بصورت تصادفي در هر زمان از روز و بدون توجه به زمان مصرف غذا آزمايش مي‌شود. طبق نظر انجمن ديابت آمريكا سطح گلوكز قند خون تصادفي بيشتر از mg/dl 200 وقتي كه با نشانه‌هاي ديابت همراه باشد، تشخيص دهنده ديابت مي‌باشد.

قند خون ناشتا:
◄ در يك تست قند خون ناشتا، نمونه خون بعد از يك دوره حداقل 8 ساعته بدون خوردن و نوشيدن گرفته مي‌شود. نمونه خون صبح قبل از صرف صبحانه گرفته مي‌شود. طبق نظر انجمن ديابت آمريكا اگر سطح گلوكز خون ناشتا در دو مرتبه آزمايش بيشتريا مساوي mg/dl 126 باشد تشخيص ديابت قطعي مي‌شود. متداولترين تستي كه براي تشخيص ديابت بكار مي‌رود قند خون ناشتا مي‌باشد.

تست تحمل گلوكز خوراكي:
◄ در طي يك تست تحمل گلوكز خوراكي، ابتدا يك نمونه قند خون ناشتا گرفته مي‌شود، سپس از فرد خواسته مي‌شود تا 75 گرم گلوكز مصرف كند و قند خون دو ساعت بعد اندازه گيري مي شود. سطح قند خون كمتر از mg/dl 140 بعد از دو ساعت نرمال تلقي مي‌شود. سطح قند خون بيشتر از mg/dl 200 بعد از دو ساعت مشخص كننده ديابت است. سطح قند خون بين 140 تا mg/dl 200 بعد از 2 ساعت نشانه اختلال تحمل گلوكز مي‌باشد. اين افراد بايد در آينده از نظر ابتلا به ديابت مرتباً بررسي شوند. اختلال تحمل گلوكز يك عامل خطر براي بيماريهاي قلبي مي‌باشد.

گلوكز ادرار:
◄ اگر سطح قند خون بيشتر از mg/dl 180 شود، گلوكز در ادرار ظاهر خواهد شد. اين تست ، تشخيصي براي ديابت نمي‌باشد اما اگر قند در ادرار وجود داشته باشد، تست قند خون بايد انجام شود.

كتون ادرار:
◄ وقتي كه بدن شروع به مصرف مقادير زيادي از انرژي بكند كتون در ادرار ظاهر خواهد شد. كتون نشان مي‌دهد كه انسولين كافي جهت جلوگيري از خروج چربي ازسلولهاي چربي وجود ندارد. حضور كتون نشان دهنده عارضه خطرناكي در ديابت نوع يك مي‌باشد.

هموگلوبين گليكوزيله:
◄ اين تست خون براي تشخيص ديابت بكار نمي‌رود، اما جهت دادن اطلاعات در مورد نحوه كنترل قند خون بيمار بكار مي‌رود. اين تست اطلاعات مهمي را راجع به ميزان انسولين مورد نياز و تغييرات رژيم غذايي جهت حفظ و كنترل ديابت تحت بهترين شرايط به پزشك شما خواهد بود.

عوارض دیابت نوع یک چیست؟

مهمترين راه جهت كاهش خطر پيشرفت عوارض ديابت، كنترل دقيق قند خون بررسي منظم توسط پزشك شما ميباشد. هيچ ابهامي وجود ندارد كه ديابت نوع يك عامل خطرساز بدن شما ميباشد. مطالعات نشان داده است كه بسياري از عوارض ديابت قابل پيشگيري و با تشخيص زودرس قابل درمان ميباشد.

اگر درمان صحيح ديابت ،بلافاصله بعد از تشخيص شروع شود، بروزعوارض كاهش مي يابد و سلامتي شما تضمين ميشود.

ميزان تاثير درمان بوسيله اندازه گيري هموگلوبين گليكوزيله بررسي ميشودكه ميانگين قند خون را در طي دو تا سه ماه اخير نشان مي دهد. درمان مرسوم شامل تزريق يك تا دو بار انسولين در روز و حداقل يكبار اندازه گيري قند خون در روز ميباشد. افرادي كه درمان صحيح دريافت كنند احتمال درگيري چشمي و كليوي در آنها بسيار كمتر خواهد بود.

ديابت نوع دو چيست؟

ديابت بيماري است كه ميزان قند خون بالاتر از اين حالت افزايش قند خون (هيپرگليسمي) ناميده مي‌شود بدن شما برايحد طبيعي است توليد انرژي به سوخت نياز دارد، در حين جذب، كربوهيدراتي كه ما مصرف مي‌كنيم نهايتاً به يك قند ساده به نام گلوكز تبديل مي‌شود، سپس گلوكز وارد جريان خون مي‌شود كه جهت توليد انرژي و رشد بدن در دسترس باشد. براي مصرف گلوكز توسط سلولها در بدن هورموني توسط لوزالمعده ترشح مي‌شود كه انسولين ناميده مي‌شود..

آنچه در ديابت تخريب مي‌شود، فعاليت انسولين مي‌باشد، انسولين ماده‌اي است كه به گلوكز اجازه مي‌‌دهد توسط ارگانهاي مختلف بدن مصرف شود. برخلاف ديابت نوع يك كه توليد انسولين بطوركامل از بين مي‌رود، علت ديابت نوع دو عدم هماهنگي بين نياز بدن به افزايش ترشح انسولين و توانايي بدن در انجام اين كار مي‌باشد. مهمترين دلايل افزايش نياز به انسولين افزايش توده چربي بدن وكاهش فعاليت فيزيكي مي‌باشد. از اينرو موثرترين درمان شامل كاهش وزن و ورزش منظم مي‌باشد. استفاده از قرصها مي‌تواند به تحريك ترشح انسولين و موثر شدن انسولين كمك كند.

علائم و نشانه های دیابت نوع دو

متأسفانه ديابت يك بيماري بي‌سر و صدا مي‌باشد. در واقع سطح نسبتاً بالاي قند خون 200-180( mg/dl) نشانه‌اي در بيمار ايجاد نمي‌كند و ممكن است براي ماهها يا سالها علامت‌دار نشود درحاليكه آسيبهاي آن متوجه بدن مي‌شود. همچنين سطوح بسيار بالاي قند خون (mg/dl220 – 200) فقط نشانه‌هاي خفيفي را ايجاد مي‌كند كه شامل افزايش حجم ادرار، تشنگي غيرطبيعي مي‌باشد درحاليكه مي تواند براي سالها بدون علامت باشد. در همين زمان ممكن است ضعف و گرفتگي عضلات و ساير نشانه‌هاي كوچك اتفاق بيفتد.

ساير نشانه ها مانند كاهش وزن عليرغم افزايش اشتها و خستگي و افزايش استعداد ابتلا به عفونتها مي‌باشد.علايم نوروپاتي(عوارض عصبي پاها) ويا اختلالات بينايي نيز مي توانند از علايم افزايش قند باشد كه باعث مراجعه فرد به پزشك مي شود.

اغلب ،ديابت نوع دو به طور تصادفي تشخيص داده مي شود و بسياري از بيماران از افزايش قند خود آگاه نمي باشند.

دیابت نوع دو چگونه تشخیص داده می شود؟

بر اساس ازمايش در فردي كه مشكوك به ديانت باشد:

قند خون تصادفي:
◄ در يك تست تصادفي قند خون، نمونه خون بصورت تصادفي در هر زمان از روز و بدون توجه به زمان مصرف غذا آزمايش مي‌شود. طبق نظر انجمن ديابت آمريكا سطح گلوكز قند خون تصادفي بيشتر از mg/dl 200 وقتي كه با نشانه‌هاي ديابت همراه باشد، تشخيص دهنده ديابت مي‌باشد.
قند خون ناشتا:
در يك تست قند خون ناشتا، نمونه خون بعد از يك دوره حداقل 8 ساعته بدون خوردن و نوشيدن گرفته مي‌شود. نمونه خون صبح قبل از صرف صبحانه گرفته مي‌شود. طبق نظر انجمن ديابت آمريكا اگر سطح گلوكز خون ناشتا در دو مرتبه آزمايش بيشتريا مساوي mg/dl 126 باشد تشخيص ديابت قطعي مي‌شود. متداولترين تستي كه براي تشخيص ديابت بكار مي‌رود قند خون ناشتا مي‌باشد.

تست تحمل گلوكز خوراكي:
◄ در طي يك تست تحمل گلوكز خوراكي، ابتدا يك نمونه قند خون ناشتا گرفته مي‌شود، سپس از فرد خواسته مي‌شود تا 75 گرم گلوكز مصرف كند و قند خون دو ساعت بعد اندازه گيري مي شود. سطح قند خون كمتر از mg/dl 140 بعد از دو ساعت نرمال تلقي مي‌شود. سطح قند خون بيشتر از mg/dl 200 بعد از دو ساعت مشخص كننده ديابت است. سطح قند خون بين 140 تا mg/dl 200 بعد از 2 ساعت نشانه اختلال تحمل گلوكز مي‌باشد. اين افراد بايد در آينده از نظر ابتلا به ديابت مرتباً بررسي شوند. اختلال تحمل گلوكز يك عامل خطر براي بيماريهاي قلبي مي‌باشد.